Jest ciepły, czerwcowy dzień a słońce zachęca do wyjścia z siebie i z domu na spacer. Ubieram się, zamykam drzwi i idę bez celu, bez czasu i bez dystansu. Wokół nie ma nikogo, wpatruję się w chwasty porastające gdzieniegdzie przestrzenie między krzywymi płytami chodnika. One też próbują przetrwać. Zastanawiając się nad tym, tracę poczucie czasu i powoli gubię się w parnym dniu. Szukam szybko schronienia przed słońcem. Dostrzegam jedyne, uchylone drzwi na styku ulic. Szary budynek sprawia chłodne wrażenie, a tajemniczy symbol nad wejściem – GX – zapowiada jakąś przygodę. Wielkie otwarte paszcze okien nie zdradzają sekretu tkwiącego w środku. Wchodzę. Rozglądam się, oddycham z ulgą szarości chłodu po lewej…